Vandaag vier ik mijn eigen mijlpaal. Twaalf jaar geleden stapte ik aan boord van mijn eerste schip.
Ik vloog in vanuit Londen, waar ik net certificaten had behaald op het gebied van wellness en een contract had getekend met Steiner.
Het schip, de Costa Fortuna, had op bepaalde punten echt een speciale plek voor mij. Ondanks de veeleisende aard van het werken in wellness, werd de zware last van het werk door het constante reizen verlicht.
Ik stapte in Dubrovnik aan boord en werd de volgende ochtend wakker in het betoverende Venetië. Die middag bezochten we Bari, de volgende dag waren we in Katakolon, waar passagiers een excursie maakten naar Olympia. De dag daarna Rhodos, daarna Sardinië en zo verder.
Maar het ging niet alleen om de reizen, de ervaringen waren nog belangrijker.
Vanuit een ander perspectief was het echter geen gelukkig schip voor mij. Ik begon namelijk te werken enkele maanden na de tragedie met de Costa Concordia. Het bedrijf worstelde met de nasleep van het scheepsongeluk en de verkoop daalde. Daarom werden de prijzen drastisch verlaagd en kwamen er ook mensen op de cruise die zich dat voorheen niet konden veroorloven. Ze konden echter geen wellnessbehandelingen betalen, want de prijzen in de wellness bleven hetzelfde. Een gemiddelde behandeling kostte destijds een kwart van de prijs van de cruise. De wellnessruimte was bijna leeg en de druk van het management was ondraaglijk. We deden er alles aan om een behandeling te krijgen. Omdat we op commissiebasis werkten, waren de verdiensten echt minimaal.
Aan de andere kant had ik wel onderdak en maaltijden en was ik elke dag in een andere stad. Eind mei vertrokken we uit de Middellandse Zee naar het noorden. Ik herinner me dat ik me al aan het voorbereiden was om te gaan slapen toen een opgewonden collega op de deur klopte. Ze zei dat ik mijn camera moest pakken en naar buiten moest gaan om foto's te maken. Ik had inderdaad een professionele camera bij me, maar die was al oud en niet krachtig genoeg voor nachtfoto's. We voeren namelijk door de Straat van Gibraltar en het uitzicht was echt majestueus.
De hele zomer voeren we door de Baltische Zee en langs de Noorse kust. Een week in de Baltische Zee naar St. Petersburg en een week in Noorwegen, helemaal naar Trondheim. De Baltische Zee was niet erg warm en daarom smolt ik bijna van geluk toen we eind september in Lissabon aankwamen en begroet werden met tropische hitte.
Ik heb bijna alle Europese landen gezien die aan zee liggen en wanneer het mogelijk was, ging ik aan land voor een ontdekkingswandeling. Meestal alleen, soms met collega's of als assistent-gids met toeristen van het schip.
Ondanks de uitdagingen en het veeleisende werkklimaat heb ik veel geleerd, niet alleen op het gebied van behandelingen, maar vooral ook hoe ik met mensen kan omgaan in een luxe omgeving, problemen kan oplossen en klachten kan afhandelen en uitstekende service kan bieden. In Londen vertelden ze ons dat ze ons trainden voor werk op 6-sterrenniveau. Later werkte ik op de majestueuze Queen Mary 2 en perfectioneerde ik mijn behandelingen, mijn omgang met klanten en het omgaan met het veeleisende management.
Toen ik later ging werken in een 5-sterrensuperieur hotel, leek alles belachelijk eenvoudig. Hoewel ze ons tijdens de trainingen altijd vertelden hoe moeilijk het werk daar was, was het eigenlijk veel gemakkelijker dan op het schip.
Ik moet wel zeggen dat voor een goede welzijn-therapeut het werk min of meer hetzelfde is in alle omgevingen, omdat je overal het beste van jezelf moet geven. De protocollen verschillen weliswaar per omgeving, maar de klanten lijken op elkaar. Omdat ik veel ouder was dan de meeste mensen, stuurden ze me meestal de echt moeilijke persoonlijkheden, die ik tijdens de helft van de behandeling meestal kon kalmeren en laten ontspannen. Mijn collega's veronderstelden dat ik vanwege mijn leeftijd ook slimmer was en daarom beter geschikt was voor dergelijke momenten. Ik ben daar niet zo zeker van, maar ik weet wel dat ik graag met mensen werk en daarom ook beter klik met klanten van allerlei soorten.
In de volgende etappes heb ik door Europa gereisd, in verschillende omgevingen gewerkt en na een verrassende wending ben ik in Nederland beland. Dus ik vaar momenteel niet, dus ik ben geen echte piraat meer. Mijn avonturen werden destijds vastgelegd in een blog met de titel Pirate Stories. Toen ik stopte met werken op het schip, stopte ik ook min of meer met bloggen. Maar er zijn veel wateren in Nederland en mijn verlangen om te schrijven komt weer naar boven. Piraterij lijkt niet meer relevant te zijn, het zijn andere, meer spirituele reizen.
Dus laten we vandaag mijn eigen feestdag vieren en mezelf wensen voor nog veel meer gelukkige reizen!
Wil je onze behandelingen proberen? Boek nu en ervaar het zelf!
Comments